Het belooft een heerlijke nazomerdag te worden. Zo’n dag waarop het zonnetje nog aangenaam schijnt, maar waar de herfst al duidelijk te bespeuren valt…

Tuinpad
Genietend snuif de pittige morgengeur op. Helaas merk ik te laat dat mijn weg versperd wordt door een ragfijn draad dat gespannen is van de ene heg, dwars over het pad, naar de andere heg.

In de val
Pas als ik er tegenaan loop en mijn gezicht volledig in de kriebelige massa verdwijnt, besef ik dat ik weer eens in de val ben gelopen. Ik griezel en veeg mijn gezicht schoon. Aan mijn mouw hangt nog een draad en onderaan staart een dikke, vette spin mij kwaadaardig aan.
‘Sorry, Spinnenkop,’ mompel ik, terwijl ik haar met draad en al in één van de bladeren van de heg terugzet. ‘Je zult op zoek moeten naar een ander slachtoffer.’

Nieuw slachtoffer
‘Mam, er zit een groot web in onze heg met een joekel van een spin,’ roept mijn jongste een paar uur later opgetogen. ‘Ze heeft een mug gevangen. Het is best een mooi gezicht.’
Ik glimlach.  Mevrouw Spinnenkop heeft dus intussen mijn ‘wijze’ raad opgevolgd, maar met haar nieuwe slachtoffer kan ik, net als mijn zoon, geen medelijden hebben…

Levenspad
Het overkomt me dikwijls: ik weet dat er elke dag grote kans bestaat dat er weer nieuwe, bijna onzichtbare draden gesponnen zijn in en om mijn tuinpad en toch loop ik er steeds tegenaan.
Eigenlijk geldt dat niet alleen voor de draden op het tuinpad, maar ook voor die op mijn levenspad. Al neem ik me nog zo vaak voor: dit gebeurt me geen tweede keer… voortaan zal ik mijn ogen goed openhouden… toch trap ik elke keer opnieuw in deze lelijke valkuil of in dat gemene vangnet.
Maar… hoe vaak het ook misgaat en hoe hard ik ook neerkom, van God krijg ik gelukkig elke dag een kans om opnieuw te beginnen, want hij is oneindig geduldig. Geweldig toch?!