Een poosje geleden alweer werden er bij mij thuis opnamen gemaakt voor een filmpje. Het ging over de limousine.

Wellicht kunt u zich nog herinneren dat er voor de kerk een prachtige grote limousine werd voorgereden. De kinderen werden uitgenodigd om een ritje te maken. En het filmpje dat werd gemaakt ging over drie personen.

De één was nog niet ingestapt, de ander was halverwege ingestapt en de derde was al heel lang geleden ingestapt. Ieder van hen mocht zijn of haar verhaal vertellen.

Na afloop van de opnamen liet ik mijn gedachten nog eens gaan over wat ik heb gezegd en wat ik misschien beter had moeten zeggen. U kent dat wel. Maar het beeld van de chauffeur bleef mij bezig houden. De chauffeur weet de weg. Je moet je aan de chauffeur toevertrouwen. Maar waarover zou het gesprek in de limousine gaan? Ja, de chauffeur zou aan ons vragen hoe het gaat in ons leven. Hij zou vol belangstelling zijn. Maar als we dat verteld hebben? Wat zou de chauffeur zelf hebben te vertellen? Ik denk dat hij het over zijn vader zou hebben. Ik denk dat hij de hele reis over zijn vader zou vertellen.