Wat is die zomervakantie omgevlogen! De kinderen gaan al weer een paar weken naar school. Het enige wat er aan die tijd herinnert, is mijn nog (een heel klein beetje) door de zon gebruinde huid. Gelukkig hebben we een redelijke nazomer en daar geniet ik nog maar zoveel mogelijk van.

Maar ondanks het weer, merk je aan alles dat de zomer op zijn einde loopt. De plantjes staan er niet meer zo fleurig bij, spinnenwebben bedekken de heg, ’s avonds wordt het snel fris en ook al eerder donker. En hoeveel ik ook van de zomer houd, eerlijk gezegd kan ik die loop van de seizoenen best waarderen.

Na zo’n lange vakantie is het net alsof ik weer helemaal fris opnieuw mag beginnen. Net zoals de kinderen in hun nieuwe, blanco schriften mogen gaan schrijven. Ze weten nog niet wat er allemaal in komt te staan en zijn extra gemotiveerd om netjes te werken op de eerste bladzijden. Zo kijk ik er naar uit om in mijn ‘nieuwe schrift’ te gaan schrijven. Een schrift vol voornemens.

Nu weer elke morgen voor dag en dauw de wekker gaat, ga ik dus vol nieuwe energie aan de slag. Eén van die voornemens. Er ligt – zo net na de vakantie – voldoende werk te wachten. Dan valt het me ineens op dat het ’s morgens aanmerkelijk later licht wordt, sterker de lamp boven de ontbijttafel moet zelfs al aan. Nog even en de kinderen zullen weer in het donker naar school gaan…
De campagne ‘Wij gaan weer naar school’ start niet voor niets bij de aanvang van de scholen. Want wat een gevaren liggen er elke dag op de loer…

Spontaan borrelt er een gebed in me op. Een gebed – zo teken ik op in mijn fictieve, nog bijna blanco schriftje – om elke morgen bij het afgaan van de wekker te bidden. Niet alleen voor mezelf, voor mijn kinderen, maar voor iedereen, voor de hele wereld. God houdt immers de hele wereld in zijn hand. Wat een geruststellende gedachte!

Heer, ik wil u vragen:
Wilt u deze nieuwe dag
mij weer op handen dragen?