Het is druk in de winkel. Mijn auto kon ik al bijna niet kwijt op de parkeerplaats en binnen is het een chaos. Ik had het kunnen weten: dit is geen handig tijdstip om boodschappen te doen en daarom doe ik het ook eigenlijk nooit. Maar nood breekt wet, want zonder bepaalde ingrediënten, vanavond geen maaltijd op tafel.

Terwijl ik me met mijn karretje en mijn boodschappenlijstje in mijn hand door de drukte manouvreer, constateer ik somber dat de schappen al aardig leeg raken. Bij de groenteafdeling gaat het al mis. De komkommers die prominent bovenaan mijn lijstje prijken, zijn in geen velden of wegen te bekennen. Het kistje waarin ze behoren te liggen, gaapt me leeg aan. Ik heb er flink de smoor in. Dit was één van die essentiele boodschappen waarvoor ik me speciaal in deze drukte begaf…

Een andere klant wijst me op een zak. Op het bordje erboven staat ‘Buitenbeentjes’. De term komt me vaag bekend voor. De prijs valt reuze mee voor vier stuks kromkommers die erin blijken te zitten, dus dankbaar pak ik een zakje.
’s Avonds pak ik het zakje uit de koelkast en bestudeer de inhoud eens goed. De één is inderdaad behoorlijk krom, de andere aan de kleine en dunne kant, de derde heeft wat vlekjes op de schil en de laatste heeft een dik uiteinde. Al zien ze er een beetje vreemd uit, er is eigenlijk niets mis met deze buitenbeentjes: het uiterlijk blijkt helemaal niets te zeggen over de smaak en kwaliteit, want die is dik in orde.

Een mooie benaming vind ik het, buitenbeentjes. Ik voel me ook weleens een buitenbeentje en niet in de laatste plaats door mijn beenprothese, een buitengewoon been. Maar wie heeft er eigenlijk nooit last van het gevoel een buitenbeentje te zijn? Op school, op je werk, om je uiterlijk of om je ideeën…
Wat gaan we vaak op de buitenkant af. Maar gelukkig denkt God niet zo. Hij houdt van buitenbeentjes, want hij heeft geen oog voor de buitenkant. Hij zal je nooit afkeuren vanwege je looks. Voor hem is alleen de binnenkant van belang.

Hoe mooi is het dat er een kentering op gang komt op de markt. Dat buitenbeentjes en kromkommers tegenwoordig via de schappen de consument bereiken omdat de bizarre eisen waarop groente beoordeeld werd, steeds minder van deze tijd blijkt te zijn.
Zou ik dan ook niet op die manier naar een ander kijken, zonder de bizarre eisen waarop mensen zo vaak beoordeeld worden? Gewoon… door Gods ogen… Dan ontdek ik vast en zeker hoe mooi, uniek en smaakvol buitenbeentjes juist zijn.